در سحرگاه یکی از روزهای تلخ خرداد، چند نقطه از نقشه ایران، بدل به نقطه‌هایی سیاه در حافظه تاریخی ورزش این سرزمین شد.
امیرعلی، نوجوان ۱۳ساله‌ای که تازه کمربند رنگی‌اش را در تکواندو گرفته بود، در خواب شهید شد. مهدی پولادوند، سوارکار جوان، در خانه‌اش جان داد. نیلوفر قلعه‌وند، مربی محبوب پیلاتس در کنار خانواده‌اش پر کشید. و پارسا منصور، ورزشکار مستعد رشته پدل،دیگر در زمین‌های مسابقه دیده نخواهد شد.
اینان نه در خط مقدم نبرد، بلکه در آرام‌ترین جای ممکن، در خانه، شهید شدند. این حقیقتِ تلخ، باید وجدان جامعه جهانی ورزش را تکان دهد.
🔹 ورزش؛ قربانی خاموش جنگ‌های سیاسی؟
ورزش قرار بود عرصه‌ای مستقل از نزاع‌های سیاسی باشد؛ جایی برای رقابت منصفانه، برای شکوفایی استعداد، برای صلح و گفت‌وگوی فرهنگی میان ملت‌ها. اما امروز، خانه‌های ورزشکاران، بی‌هیچ اخطار و بی‌هیچ دلیل، هدف حمله موشک‌ها قرار می‌گیرد.
سؤال ساده است: اگر خانه یک ورزشکار هم امن نباشد، آیا دیگر می‌توان از “امنیت ورزش” سخن گفت؟
🔹 مسئولیت اخلاقی نهادهای بین‌المللی
کمیته بین‌المللی المپیک (IOC)، فدراسیون‌های جهانی، انجمن‌های ورزشکاران، و سازمان‌های حقوق بشر ورزشی، نمی‌توانند نسبت به این فاجعه بی‌تفاوت بمانند.
سکوت، به معنای تأیید است.
اگر امروز اقدامی انجام نشود، اگر بیانیه‌ای صادر نشود، اگر خواست پاسخگویی از سوی سازمان ملل و دادگاه‌های بین‌المللی مطرح نشود، این سکوت، به شراکت در جنایت می‌انجامد.
🔹 فاجعه‌ای که فقط ایرانی نیست
امروز، موضوع فقط امیرعلی و نیلوفر و پارسا و مهدی و … نیست.
امروز مسأله این است که آیا یک دولت می‌تواند بی‌هیچ پیامدی، به حریم خانه‌های مردم – و مشخصاً ورزشکاران – حمله کند و از پاسخگویی بگریزد؟ اگر جهان واکنش نشان ندهد، فردا نوبت به ورزشکاران دیگر کشورها خواهد رسید.
🔹 جامعه جهانی ورزش باید مطالبه‌گر باشد
نه فقط ایران، که وجدان بیدار جامعه جهانی ورزش، باید دنیا را وادار کند تا مقابل این حملات ناجوانمردانه و خلاف تمامی موازین انسانی و ورزشی بایستد. باید فدراسیون‌ها بیانیه بدهند.
باید ورزشکاران مطرح دنیا – همان‌ها که برای صلح سینه سپر می‌کنند – در صفحات خود از این فاجعه بگویند.
باید اسامی این شهدا، در مسابقات و میادین ورزشی جهان، بازتاب یابد.
و باید از نهادهای بین‌المللی خواسته شود تا جنایتکاران، نه در سایه مصونیت، بلکه در برابر عدالت جهانی پاسخگو باشند.
🔹 حافظه‌ی ورزش خاموش نخواهد ماند
خانه‌هایی که فرو ریخت، تنها چند دیوار نبودند. بخشی از آینده‌ی ورزش ایران در آن خانه‌ها دفن شد. اما نام این شهدا، زنده خواهد ماند.
ما در ایران، نام‌شان را در سالن‌ها و مدارس و زمین‌های ورزشی خواهیم نوشت.
و شما، در جهان، مسئول هستید که نگذارید مرگ‌شان بی‌صدا باشد.
امروز آزمون اخلاقی ورزش جهان است. اگر ورزش، همچنان نماد صلح است، امروز باید فریاد بزند.
اکرم شعبانی
