محرم و صفر فقط دو ماه نیستند؛ چهل منزل‌اند از داغ، چهل پرچم‌اند از غیرت، چهل نام‌اند از وفاداری. هر روز این مسیر، به نام یکی از شهیدان کربلا صدا زده می‌شود؛ از علی‌اکبر تا قاسم، از عباس تا علی‌اصغر.
محرم که آغاز می‌شود، دل‌ها قدم در مسیری چهل‌روزه می‌گذارند؛ مسیر اشک و شعور، داغ و درک، عشق و آگاهی.
در این مسیر، هر روز را می‌توان به نام یکی از شهیدان صدا زد. نه فقط برای یادآوری، که برای زندگی با آن‌ها؛ برای درس گرفتن، فهمیدن، و زنده‌نگه‌داشتن حقیقت عاشورا.
روز اول، به نام امام حسین (ع) است؛ سالار شهیدانی که با خون خود، معنای آزادی را بر بلندترین قله‌های انسانیت نوشت.
روز دوم، به نام عباس (ع)، علمدار رشید کربلا؛ نماد وفاداری و غیرت، مردی که آب را دید، اما سقای لب‌تشنه‌ها ماند.
روز سوم، به نام علی‌اکبر (ع)؛ جوانی که چهره‌اش آیینۀ پیامبر بود و صدایش بوی رسالت می‌داد.
روز چهارم، به یاد قاسم (ع)، نوجوانی که با لبخند، به استقبال شهادت رفت؛ او که گفت: «مرگ در رکاب حسین، از عسل شیرین‌تر است.»
و روز پنجم، نام علی‌اصغر (ع) را بر خود دارد؛ شیرخوار معصومی که پیکر بی‌دفاعش، حجت بر یزیدیان شد.
روز ششم، برای حبیب‌بن‌مظاهر است؛ پیرمرد میدان‌دیده‌ای که از کوفه آمد تا با حسین باشد.
روز هفتم، روز زهیر بن قین است؛ مردی که راهش را از دنیا جدا کرد، تنها برای یک لبیک.
و همین‌طور تا چهل روز…
چهل نام، چهل نور، چهل خاطره که در دل هر عاشق، شعله‌ور مانده‌اند.
این چهل روز، فرصتی است برای با حسین بودن، نه فقط در اشک و عزا، که در منش و معنا. در هر گام این چهل منزل، می‌توان از نو عاشورا را فهمید؛ از نو زینب را دید که چگونه داغ دید و دم نزد، و چگونه در شامِ بلا، خطبه‌ای خواند که تاریخ را لرزاند.
محرم و صفر، تقویمی نیستند برای سوگواری صرف. آن‌ها میعادگاه دل‌های آگاه‌اند، تا هر روز، با نام یکی از شهیدان کربلا، پرچم انسانیت برافراشته شود.
سلام بر حسین (ع) و چهل‌چراغ روشن عشق. سلام بر یارانش، که هرکدام، یک راهند به‌سوی حقیقت.
