نام فاطمه(س) تنها یک نام نیست؛ پرچمی است که هرگز از قله تاریخ پایین نیامده است. در روزهایی که دل‌ها برای شهادت این بانوی بی‌همتا سیاه‌پوش می‌شود، دوباره به این حقیقت برمی‌گردیم که عظمت انسان نه در سال‌های عمر، که در وسعت اثرگذاری اوست. حضرت زهرا(س) در کوتاه‌ترین فرصت‌ها، بلندترین رسالت‌ها را به دوش کشید؛ بانوی الفباهای ایمان بود: آموزگار صبر در میان رنج‌ها، مظهر سخاوت در میان نداری‌ها، و نمونه شجاعت در روزهای فتنه و آشوب. ایستادگی او در دفاع از حق، تنها یک واقعه تاریخی نبود؛ درسی ماندگار برای همه انسان‌هاست که حقیقت را، حتی وقتی تنها می‌ماند، باید پاس داشت.
ایام فاطمیه فرصتی است برای بازگشت به ارزش‌هایی که در هیاهوی زندگی امروز گم می‌شوند؛ حیا، عدالت‌خواهی، مهربانی و شجاعتی که از ایمان می‌جوشد. در سوگ بانویی هستیم که جهان، هنوز هم در آینه او خودش را پیدا می‌کند؛ بانویی که با رفتن مظلومانه‌اش، ماندگاری یک حقیقت را امضا کرد: نور خاموش نمی‌شود، حتی اگر دیوارها تنگ باشند.
اگر امروز نسل‌های مختلف، با وجود تفاوت‌ها و فاصله‌های زمانی، همچنان به حضرت زهرا(س) دل می‌بندند، به این دلیل است که او فقط یک شخصیت تاریخی نیست؛ یک الگوی کامل انسانی است. شخصیتی که برای هر انسان، در هر زمان، چیزی برای یاد گرفتن دارد؛ از صداقت و عفاف گرفته تا ایستادگی بر اصول و دفاع از ارزش‌ها. شهادت حضرت زهرا(س)، تنها پایان زندگی یک بانو نبود؛ آغاز تداوم یک پیام بود. پیامی که در آن، حقیقت و اخلاق هرگز در برابر ظلم و تحریف عقب‌نشینی نمی‌کنند.
فاطمه(س) یادآور این است که زن می‌تواند سرچشمه آرامش باشد و هم‌زمان، در حساس‌ترین بزنگاه‌های تاریخ، صدای استقامت و روشنایی. او با تربیت نسلی چون حسنین(ع) و حضور در کنار امام علی(ع) نشان داد که نقش زن، در ساختن آینده یک امت، نقشی انکارناپذیر است. امروز که جهان بیش از هر زمان دیگری محتاج معنا، عدالت و انسانیت است، آموزه‌های فاطمی فرصتی دوباره است برای بازگشت به بنیادهایی که جهان را آرام‌تر و انسان را کامل‌تر می‌سازد.
و این‌گونه است که فاطمیه نه تنها سوگنامه یک بانو، بلکه یادآور مسیر روشن یک زندگی الهی است؛ مسیری که با تمام سختی‌هایش، به سرچشمه نور ختم می‌شود. یاد او، در هر سطر تاریخ، همچون آیتی از ایستادگی و مهر باقی می‌ماند؛ نوری که قرن‌ها گذشته و هنوز خاموشی نمی‌شناسد.
اکرم شعبانی
